کربن:

اگر عنصر کربن در این محصول زیاد باشد استحکام و سختی ورق آهن بالا می‌رود ولی قابلیت جوشکاری و انعطاف پذیری چغرمگی کاهش می‌یابد و امکان به وجود آمدن ترک را افزایش می‌دهد.

منگنز:

اگر عنصر منگنز در ورق‌های فولادی زیاد شود استحکام کشش سختی و چغرمگی مقاومت به سایش و قابلیت جوشکاری بالا می‌رود ولی انعطاف پذیری کم می‌شود تولید کاربید می‌کند و در هنگام سرد شدن به ترک حساس است.

سیلیس:

اگر عنصر سیلیس در ورق‌های فولادی زیاد شود استحکام کششی و تسلیم، مقاومت به سایش، مقاومت برابر اکسیداسون، پایداری در برابر اسیدها و سختی افزایش می‌یابد.

نیروی پس ماند مغناطیسی کم می‌شود ولی انعطاف‌پذیری، قابلیت ماشینکاری و جوشکاری کاهش می‌یابد و گرافیت‌زا می‌باشد در فولادهای کم کربن اثر ناخوشایندی در کیفیت سطحی دارد.

فسفر:

در ورق‌های فولادی اگر عنصر فسفر وجود داشته باشد سختی و مقاومت در برابر ساییدگی زیاد می‌شود ولی نسبت به ضربه و تنش‌های ارتعاشی ضعیف است.

گوگرد:

اگر گوگرد در ورق‌های فولادی وجود داشته باشد شکل‌پذیری کاهش می‌یابد و در حرارت بالا شکنندگی زیاد می‌شود.

در مرکز ضخامت ورق‌های آهنی گوگرد جمع می‌شود و راهیابی آن به منطقه جوش باعث ترک در جوش می‌شود.

وانادیوم:

اگر در ورق‌های فولادی وانادیون باشد مقاومت ورق آهنی در برابر خستگی و نرمش فولاد و مقاومت کششی و ضربه زیاد می‌شود.

همچنین در برابر ارتعاش ثابت و تنش‌های متغیر مقاوم می‌شود.

تیتانیوم:

اگر در ورق‌های فولادی تیتانیوم وجود داشته باشد از اثر تخریب کاربید کروم جلوگیری می‌کند و ریزدانه ساز است.

مس:

وجود مس در ورق‌های فولادی استحکام تسلیم و سختی را تقویت می‌کند. در برابر خردگی اسیدسولفوریک، اسید کلریدریک و آب دریا مقاوم‌تر می‌شود.

در مقادیر کم تاثیری بر جوشکاری ندارد ولی اگر مقدار مس زیاد باشد به شدت جوشکاری را کاهش می‌دهد.

در عملیات حرارتی زیرلایه‌ها و پوسته‌های سطحی تجمع کرده و با نفوذ به مرزدانه‌ها باعث ترک‌های سطحی می‌شود.

نیکل:

اگر در ورق‌های فولادی نیکل وجود داشته باشد چغرمگی و مقاومت به ضربه مخصوصاََ در دمای پایین زیاد می‌کند.

از درشت شدن دانه‌ها در فولاد جلوگیری می‌کند.

مقاومت به خوردگی و مقاومت به حرارت را افزایش می‌دهد و همچنین مقاومت به مواد شیمیایی احیا کننده در فولادهای کروم نیکل دار را افزایش می‌دهد.

ضمناََ استحکام تسلیم و خستگی و سختی و سختی پذیری زیاد می‌شود.

کروم:

اگر در ورق‌های فولادی کروم وجود داشته باشد استحکام کشش سختی و سختی پذیری و مقاومت به سایش زیاد می‌شود.

وقتی کروم یک لایه مقاوم از اکسید کروم روی در سطح فولاد تولید می‌کند مقاومت به خوردگی و پوسته شدن و اکسیداسیون را افزایش می‌دهد.

از خصوصیات دیگر این فکر کاربید زایی و کاهش قابلیت جوشکاری است.

مولیبدن:

وجود مولیبدن در ورق‌های فولادی باعث افزایش مقاومت در برابر اکسیداسیون، سایش، خوردگی در محیط‌های کاربیدی و گوگرددار می‌شود.

علاوه بر آن مقاومت به خوردگی حفره‌ای، قابلیت جوشکاری، استحکام کششی ( بخصوص در دمای بالا) را نیز افزایش می‌دهد.

وجود مولیبدن در ورق‌های فولادی باعث افزایش قابلیت آهنگری و کاهش فورچ می‌شود.

مولیبدن کاربیدزا می‌باشد.

آلومینیوم:

اگر در ورق‌های فولادی آلومینیوم وجود داشته باشد نیتروژن آزاد را حذف می‌کند و در فولادهای کشته شده اکسیژن‌زدای قوی است و ریزدانه ساز است.

در فولادهای کم کربن انعطاف پذیری را زیاد می‌کند.

در زمان انجماد از ایجاد حفره جلوگیری می‌کند.

سختی و استحکام را افزایش می‌دهد، در برابر حرار مقاوم است، مقاومت در برابر پسوته شدن در دمای بالا را افزایش می‌دهد، قابلیت انتقال حرارت و مقاومت الکتریکی را افزایش می‌دهد.

مقاومت به خزش را به دلیل اثر ریزدانگی در فولاد کاهش می‌دهد.

اگر آلومینیوم زیاد باشد در ورق‌های فولادی قابلیت آهنگری زیاد می‌شود البته ممکن است ترک‌های سطحی بوجود بیایند.

در دمای بالا هم اثر گرافیت‌زایی دارد.

سرب:

وجود سرب در ورق‌های فولادی باعث افزایش خاصیت شکل‌پذیری می‌‌شود اما کیفیت سطح را کاهش می‌دهد.

هیدروژن:

وجود هیدروژن در ورق‌های فولادی باعث کربن‌زدایی می‌شود البته در رطوبت و دمای بالا

از طرفی اضافه کردن هیدروژن باعث کاهش انعطاف‌پذیری و شکنندگی فولاد می‌شود.

وجود این عنصر در ورق‌های فولادی باعث نفوذ نیتروژن در فولاد شده و حفره‌های گازی تشکیل می‌دهد.